ΒΟΥΤΙΑ ΣΤΟ ΓΡΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ

Ώρα 7:00... Ο καταπόρφυρος δίσκος του  ήλιου ερωτοτροπεί εδώ και λίγα λεπτά με το δαντελένιο περίγραμμα των κορυφών του Ολύμπου. Φτάνω στην παραλία κι η Φλόρα δίνει απότομα ένα τρεχιό ... μα, για στάσου! Τι κυνηγά; ... Η τροχιά του τρέξιμού της είναι ακριβώς προς την κατεύθυνση όπου ο ήλιος αντανακλάται πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας! Δεν υπάρχει τίποτ' άλλο να κυνηγήσει, -τρέχει όπως κυνηγά μια γάτα-, μόνο που γάτα δεν φαίνεται πουθενά. Φτάνει λίγα μέτρα πριν απ' το σημείο, όπου το κύμα φιλά τα πόδια της αμμουδιάς και, απότομα, σταματά... Μάλλον κατάλαβε την οπτική απάτη του παιχνιδιάρη ήλιου...
... Αγγίζω με τ' ακροδάχτυλα των ποδιών μου τις πετρούλες της ακροθαλασσιάς, τα βρέχω... πατώ προσεκτικά, νιώθοντας στα πέλματά μου από κάτω την επιφάνεια και την υφή, το χρώμα θα 'λεγα ακόμα, της κάθε πέτρας. Το νερό, σαν τρυφερός αλλά πεπειραμένος εραστής σκαρφαλώνει αργά-αργά γλείφοντας τους αστραγάλους, τις γάμπες, τα γόνατά μου ... Τελευταίο το κεφάλι μου, βουτά μέσα του σαν σε λυτρωτικό καθαρτήριο!
Κολυμπώ προς τα βαθιά με αργές, αλλά σταθερές απλωτές, χωρίς απότομες κινήσεις, μην τυχόν και ταράξω αυτόν τον γαλήνιο εναγκαλισμό... Δεξιά μου, ο ήλιος έχει αρχίσει να κατρακυλά σιγά-σιγά στις δυτικές παρειές του Ολύμπου και κάποιες οριζόντιες ταινίες-σύννεφα του χαράσσουν τον ολοστρόγγυλο κύκλο του. Κολυμπώ και ρίχνω μια ματιά στον βυθό: Θεέ μου, τι θαύμα ειν' αυτό! Στον αμμώδη πυθμένα της θάλασσας, τον σπαρμένο με αραιά θαμνάκια φυκιών που λικνίζονται νωχελικά με την ελάχιστη κίνηση του νερού, καθρεφτίζεται ένα ... φεγγάρι!!! Σηκώνω το βλέμμα ψηλά:  στ' αριστερά μου, πιο ψηλά απ' όσο ο ήλιος, έχει από πιο νωρίς φαίνεται ανατείλει το φεγγάρι, μια φέτα από ολόγλυκο πεπόνι της εποχής του φθινοπώρου. Το νερό με τραβά όλο και πιο βαθιά, η θάλασσα με καλεί επίμονα στην αγκαλιά της.
Της ξανατραγουδώ το συνηθισμένο μου μοτίβο, που το λέω από μικρή:
"Θάλασσα πλατειά σ' αγαπω γιατί μου μοιάζεις, ....
... Έχω έναν καημό, που με τρώει βαθειά, έχω έναν καημό,
Θά'ρθω να στον πω, αδελφούλα εσύ, θάλασσα που σ' αγαπώ...
Κύματα πλατιά, στα ταξίδια σας που πάτε τα αλαργινά,
τα, ρα, ρα, ρα, ρα ρα, ρα, ρα,....
να μου φέρετε και μένα τη χαρά!"
Και συνεχίζω, και κολυμπώ, ... Ή μάλλον ... δεν κολυμπώ: η θάλασσα έχει γίνει πηχτή, ένα είδος αραιού ζελέ, μέσα στο οποίο ακροβατώ ανάμεσα σε νερό κι ουρανό! Σκίζω το ζελέ και προχωράω. Παράξενες κι όμορφες ιδέες έρχονται στο μυαλό μου... Σκέψεις θαλασσινές, που αναρωτιέμαι: θα 'μαι ικανή να τις ξαναφέρω πίσω όταν θα βρεθώ στη στεριά για να τις γράψω;
Γυρίζω το βλέμμα προς την ακροθαλασσιά. Ο ήλιος έχει πια κατέβει αρκετά χαμηλά στο πίσω απ' τον Όλυμπο διάβα του και κρύφτηκε απ' τα μάτια μου. Άχ, βρε Όλυμπε, τι μου κάνεις; Τι στέκεσαι έτσι ακίνητος, βαρύς και δεν κάνεις λίγο πιο κάτω, προς Λάρισσα μεριά;;; Τι μου κρύβεις από τώρα τον ήλιο; "Είναι κιόλας επτάμισι, άργησα μάλιστα" μου απαντά!
Για να με παρηγορήσει, ρίχνει τις τελευταίες φωτεινο-πόρφυρες ανταύγειές του πάνω στα σπίτια και στις στέγες της παραλίας. ... Δειλά-δειλά κι ένα-ένα, ανάβουν μερικά φώτα στην παραλία...
Πόσο μ' αρέσει αυτή ακριβώς η τελευταία ώρα του δειλινού! Απολαμβάνω όσο δε λέγεται, ακόμα και κάθε απόγεμα, αυτή την ήρεμη, γαλήνια διάρκεια της μέρας προς τη νύχτα, σ' όλες τις εποχές του χρόνου, από τις πιο κρύες ως και τις πιο καυτές!...
Κολυμπώ πια προς την επιστροφή, αργά-αργά, νωχελικά, προς τι η βιασύνη; Τα τελευταία λίγα μέτρα προς την παραλία το νερό, αρκετά ρηχό, καμώνεται πως δεν θέλει να μ' αφήσει να του φύγω: με τραβά μια προς τα πίσω, με λικνίζει μια προς τα μπρος και πάλι το μετανιώνει ... κι άλλη μια προς τα πίσω. Βάζω τα χέρια μου και πιάνω πάλι τις πέτρες στο βυθό, πολύχρωμες, μονόχρωμες, ριγωτές, στρογγυλεμένες απ' το πέρα-δώθε του νερού, γυαλιστερές και ματ, όλα τα χρώματα, τα σχήματα, όλες οι ύλες κι οι υφές!
Σήμερα, ... παράξενο δεν είναι; Δεν έχει γλάρους η ακτή! Πως κι έτσι, αφού το συνηθίζουν; ...

Αγαπητέ φίλε, Ηλία,

• Όταν για πρώτη φορά είδα στη σελίδα σου αναρτημένη εκείνη την γκρι-άσπρη εικονίτσα, μ' εκείνα τ' ανθρωπάκια, που μοιάζουν με τις χαλκομανίες που κάναμε παιδιά, -διπλώνοντας στα 4-8-16 μέρη μια κόλλα χαρτί, κόβοντάς την σε σχήμα ανθρώπου κι ανοίγοντάς την είχαμε πολλά ανθρωπάκια στη σειρά να χορεύουν- τότε λοιπόν, δεν μπορούσα να φανταστώ το μεγαλείο που κρύβει μέσα και πίσω της αυτή η εικόνα!
• Όταν διάβασα το κείμενό σου, που συνόδευε την μικρή αυτή εικόνα, καθώς και τ' άλλα, που άρχισες σιγά-σιγά να μας ξετυλίγεις, εξεπλάγην από την πρωτοτυπία του θέματος!
• Όταν διάβασα ολόκληρο το βιβλίο σου, μ' αυτήν την συγκινητική αφιέρωση, ... ένοιωσα σαν να ζούσα στον Ασφοντυλίτη εκείνη την εποχή κι ήμουν μια από τις κοπέλλες που ερωτεύτηκε κρυφά κι ανομολόγητα ο Μιχάλης Ρούσσος!
• Όταν πήγα στην Αμοργό κι επισκέφτηκα τον οικισμό του Ασφοντυλίτη, εκεί ψηλά στην κορφή της Μεγάλης Στράτας, ... σε θαύμασα...
• Θαύμασα την οξεία παρατηρητικότητα με την οποία αγγίζεις με το καθάριο κι ευαίσθητο βλέμμα σου κάθε τι, ακόμα και το πιο μικρό, το πιο φευγαλέο, το πιο ίσως για μας ασήμαντο, ...
• Θαύμασα την ευλάβεια με την οποία πλησίασες και πλησιάζεις το θέμα, ...
• Θαύμασα τον σεβασμό που δείχνεις στους ανθρώπους του οικισμού και στην ντόπια κοινωνία τους, σεβασμό στα ήθη κι έθιμά τους, τα πάθη και τις αδυναμίες τους, τις χαρές και τις λύπες τους, τις ανημπόριες μα και τη μεγαλοσύνη τους, χωρίς να θίγεις κανέναν και τίποτα, ...
• Θαύμασα τις γνώσεις σου για τη φύση, τον άνθρωπο, τις μεταξύ τους σχέσεις, τον τρόπο που έντεχνα δένεις τον κάθε τόπο με τους ανθρώπους του ...
• Θαύμασα, τέλος, από το λίγο που σε γνώρισα, την απλότητα του χαρακτήρα σου, το μεγαλείο της ψυχής σου, την ανεκτικότητά σου σε διάφορα ευτελή θέματα της ζωής, καθώς και τις ζεστές σου γνωριμίες και φιλίες με τους κατοίκους, μόνιμους και παραθεριστές, του νησιού.
  Σ' ευχαριστώ που μας μαθαίνεις τόσα πράματα για τα νησιά των Κυκλάδων και γι' άλλα μέρη ακόμα, σ' όλους τους τομείς: περιβάλλον, ιστορία, ασχολίες κατοίκων, οικονομία, αρχιτεκτονική, και πολλά άλλα, που το δικό μας μάτι τα προσπερνά και φεύγει...
  Είσαι η αιτία που δενόμαστε κυριολεκτικά μ' αυτούς τους τόπους, τις ... “Μικρές Πατρίδες” μας, ειδικά σήμερα που το 'χουμε αυτό όσο ποτέ άλλοτε ανάγκη!!!
  Καλοτάξιδο ας είναι το πρώτο αυτό βιβλίο σου, Ηλία και, σε παρακαλώ, συνέχισε αυτή την ωραία εργασία σου, με μεγάλη επιτυχία σ' αυτό και στα άλλα που, πολύ γρήγορα, εύχομαι να έρθουν!

Μια φίλη, που ξαναβρήκε τις αμοργιανές ρίζες της.

Τρίτη, 27-09-2011

Ένα ταξίδι κι αυτό: το ξεκαθάρισμα στην υπόγεια αποθήκη του σπιτιού μου!

Ένα μεγάαααλο ταξίδι στο παρελθόν. Αναμνήσεις πολλές, εργασίες, σημειώσεις από καθηγητές στο Paris X- Nanterre ή του Μεσιέ Claval για την Αρχιτεκτονική κήπων στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales. Ντοσιέ από Σεμινάρια, Συνέδρια, ανάμεσα σε πολλά άλλα... Κι ανάμεσα σ' αυτά, ένα σημειωματάκι του μπαμπά, δεν ξέρω καν από πότε -πάντως τουλάχιστον 16 χρόνια πριν, αφού έφυγε το 1995- στην πίσω άσπρη σελίδα από ένα διαφημιστικό φυλλάδιο ενός Πρακτορείου Ταξιδίων.

Και, το σημείωμα, σκονισμένο, κιτρινισμένο, γδαρμένο και σκισμένο κάπου, έγραφε:

"Με τις καλύτερες ευχές μας,

καλή επιτυχία,

καλό ταξείδι,

υγεία, εργασία και ότι

άλο ποθής.

Πάντα θα είσαι στη

σκέψη μας.

Η μανούλα σου θα πάη

να ανάψει ένα καιράκι

υπέρ, υγείας, και ευτυχίας

Φιλάκια πολλά

ο πατέρας σου, η μανούλα σου

+ πάρε αυτά τα πισκοτάκια

για πρωϊνό."

Άχ! πατερούλη μου, πόσο με νοιαζόσουν! Σίγουρα κάπου θα ταξίδευα πάλι -ως συνήθως-, σίγουρα δεν θα 'χα τον καιρό να σας χαιρετήσω, γιατί και πριν και μετά ... μάλλον κάπου θα έλειπα, τόσο βιαστική πάντα κι ακριβοθώρητη σας ήμουν! ... ;

ΆΧ! ΠΑΤΕΡΟΎΛΗ ΜΟΥ, πόσο πολύ θα 'θελα να είχα ΤΟΤΕ συγκινηθεί όσο είμαι τώρα συγκινημένη απ' το γραμματάκι σου αυτό! Αλλά, τώρα λείπεις και ... πολύ μου λείπεις. Τότε, αν μπορούσα να είχα νιώσει αυτό το τωρινό συναίσθημα, θα έτρεχα να σε βρω, να σ' αγκαλιάσω, να σ' ευχαριστήσω, αναγνωρίζοντας το ενδιαφέρον και το νιάξιμό σας, εσένα και της μαμάς...

Έχουμε ανθρώπους δίπλα μας, είναι οι δικοί μας άνθρωποι στη ζωή και δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο ακριβοί μάς είναι, ... απλώς υπάρχουν. Αυτά τα "πισκοτάκια" του μπαμπά άραγε τα έφαγα τότε, απολαμβάνοντας ολόκληρη τη νοστιμιά τους, τη γεμάτη μ' αυτήν την μπαμπακουλίστικη τρυφεράδα;;;

... Ένα ταξίδι είναι κι αυτό, σαν όλα τ' άλλα, αλλά αρκετά οδυνηρό για να τ' αντέξω να το φέρω επιτυχώς εις πέρας. Θα καταφέρω να πετάξω την πραγματική σαβούρα που μάζευα τόσα χρόνια στην αποθήκη και να κρατήσω κάποια τέτοια διαμαντάκια, όπως αυτό του μπαμπά;

Ναι, αυτό ακριβώς το σημείωμα είναι που θα μου δίνει δύναμη, θα με βοηθά να συνεχίσω μέχρι τέλους!

ΟΝΕΙΡΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Σήμερα το πρωί ξύπνησα μ' ένα όνειρο, ζωντανό:

Ήμουν με τον Ηλία σε μια πόλη και σκύβαμε μαζί κι οι δυο πάνω από ένα παρτέρι που είχε φτιάξει αυτός και κοιτούσαμε τα φυτά που είχε φυτέψει. Ήταν ένα μικρό, ορθογώνιο παρτέρι, δίπλα στο αδιαμόρφωτο πεζοδρόμιο μιας πολυκατοικίας που κτιζόταν ... Τα φυτά ήταν 3-4 μικρά, αλλά πολύ όμορφα, ζωηρά και καταπράσινα: ίσως ήταν μια Αloe-Vera, (ο δικός μας "Αθάνατος";) και κάποια άλλα σαν κακτάκια κ.λπ. Δεν είχαν όμως λουλούδια.

Ξαφνικά, δεν ξέρω πως, -δεν θυμάμαι-, κάποιος ή κάτι έριξε χώμα σ' αυτό το παρτέρι κι έτσι τα φυτά σκεπάστηκαν... Φοβήθηκα ότι καταστράφηκαν και στεναχωρήθηκα, γιατί ήξερα πόσο τ' αγαπούσε αυτά τα φυτά ο Ηλίας και με πόση αγάπη μου τα έδειχνε και τα περιποιόταν. Γι αυτό, τον πήρα απ' το χέρι και τον οδήγησα σε άλλο μέρος, πάντα μεσα στην πόλη, μπροστά από μιας άλλη πολυκατοικίας το πεζοδρόμιο, που όμως αυτή τη φορά ήταν ήδη διαμορφωμένο και δεν είχα χώματα για να μας χαλάσουν τα φυτά...

Τα όνειρά μου, πρέπει αμέσως μόλις ξυπνήσω να τα πω σε κάποιον, ή να τα γράψω σ' ένα χαρτί, αλλιώς τα ξεχνώ. Κι είναι μάλιστα και ... έγχρωμα! Τα χρώματα έρχονται ολοζώντανα μπροστά στα μάτια μου, στη φαντασία μου, στο μυαλό μου: παίζει μεγάλο ρόλο αυτό στην μετέπειτα διήγησή μου. Στα όνειρά μου ζω πραγματικά μια άλλη, δεύτερη ζωή, σχεδόν παράλληλη: ταξιδεύω, ερωτεύομαι, αγωνιώ, απελπίζομαι, ξαναγυρνώ στα παιδικά μου χρόνια, -αλλά με την σημερινή μου εμπειρία ζωής-, θυμώνω, αλλά κι επίσης, βρίσκω τις λύσεις στα προβλήματα που είχα λίγο πριν πέσω για ύπνο. Γι αυτό και τα γράφω, επειδή ΤΑ ΌΝΕΙΡΆ ΜΟΥ ΕΊΝΑΙ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ του νου και της ψυχής μου!.