Ήμουν με τον Ηλία σε μια πόλη και σκύβαμε μαζί κι οι δυο πάνω από ένα παρτέρι που είχε φτιάξει αυτός και κοιτούσαμε τα φυτά που είχε φυτέψει. Ήταν ένα μικρό, ορθογώνιο παρτέρι, δίπλα στο αδιαμόρφωτο πεζοδρόμιο μιας πολυκατοικίας που κτιζόταν ... Τα φυτά ήταν 3-4 μικρά, αλλά πολύ όμορφα, ζωηρά και καταπράσινα: ίσως ήταν μια Αloe-Vera, (ο δικός μας "Αθάνατος";) και κάποια άλλα σαν κακτάκια κ.λπ. Δεν είχαν όμως λουλούδια.
Ξαφνικά, δεν ξέρω πως, -δεν θυμάμαι-, κάποιος ή κάτι έριξε χώμα σ' αυτό το παρτέρι κι έτσι τα φυτά σκεπάστηκαν... Φοβήθηκα ότι καταστράφηκαν και στεναχωρήθηκα, γιατί ήξερα πόσο τ' αγαπούσε αυτά τα φυτά ο Ηλίας και με πόση αγάπη μου τα έδειχνε και τα περιποιόταν. Γι αυτό, τον πήρα απ' το χέρι και τον οδήγησα σε άλλο μέρος, πάντα μεσα στην πόλη, μπροστά από μιας άλλη πολυκατοικίας το πεζοδρόμιο, που όμως αυτή τη φορά ήταν ήδη διαμορφωμένο και δεν είχα χώματα για να μας χαλάσουν τα φυτά...
Τα όνειρά μου, πρέπει αμέσως μόλις ξυπνήσω να τα πω σε κάποιον, ή να τα γράψω σ' ένα χαρτί, αλλιώς τα ξεχνώ. Κι είναι μάλιστα και ... έγχρωμα! Τα χρώματα έρχονται ολοζώντανα μπροστά στα μάτια μου, στη φαντασία μου, στο μυαλό μου: παίζει μεγάλο ρόλο αυτό στην μετέπειτα διήγησή μου. Στα όνειρά μου ζω πραγματικά μια άλλη, δεύτερη ζωή, σχεδόν παράλληλη: ταξιδεύω, ερωτεύομαι, αγωνιώ, απελπίζομαι, ξαναγυρνώ στα παιδικά μου χρόνια, -αλλά με την σημερινή μου εμπειρία ζωής-, θυμώνω, αλλά κι επίσης, βρίσκω τις λύσεις στα προβλήματα που είχα λίγο πριν πέσω για ύπνο. Γι αυτό και τα γράφω, επειδή ΤΑ ΌΝΕΙΡΆ ΜΟΥ ΕΊΝΑΙ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ του νου και της ψυχής μου!.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου