Petra Nouaref ("Πέτρα") = Ελένη Παπαδοπούλου

Τι σημαίνει για μένα το ψευδώνυμο Petra Nouaref, ενώ το αληθινό μου όνομα είναι: Ελένη Παπαδοπούλου;
Δεν κρύβομαι πίσω από ένα ψευδώνυμο, ήθελα απλά να μπορώ να γράφω και να δημοσιεύω κάποια απίστευτα και τραγικά πράγματα που συνέβησαν στη ζωή μου, χωρίς να με αναγνωρίζουν τα άτομα από τα οποία κινδυνεύω να φάω πισώπλατες μαχαιριές!
Τώρα όμως ήρθε επιτακτικά το πλήρωμα του χρόνου να τα πω όλα έξω από τα δόντια και πολλά από αυτά θα εξηγήσουν άριστα κι από "μέσα" όλους τους μηχανισμούς που έκαναν να φτάσουμε σαν χώρα σ΄ αυτήν την κατάντια ... Όσα γίνονται εδώ και 2-3 χρόνια με πνίγουν και πρέπει να μιλήσω με στοιχεία κι αποδείξεις! Και, λίγο ντρέπομαι που δεν το έχω κάνει μέχρι σήμερα, αλλά θα το κάνω με άλλους τρόπους...
Εξάλλου, υπάρχει και το πραγματικό μου όνομα στο FaceBook, ως "Eleni S Papadopoulou", που πρώτα αυτό δημιούργησα, αλλά έμεινε απενεργοποιημένο για πολύ καιρό και μπορείτε να με βρείτε και σ' αυτό.

1. Κατ΄αρχήν γεννήθηκα στις 17 Σεπτέμβρη κι έτσι θεωρούμαι ότι ανήκω στο Ζώδιο της Παρθένου. Σύμφωνα με όσα λένε αυτοί που ασχολούνται με αυτά τα θέματα, στοιχείο μου είναι η Γη, ανάμεσα στα συνολικά 4 στοιχεία της Φύσης. Θεωρώ ότι γη είναι το χώμα που πατάμε και, κατ' επέκτασιν, κάθε είδους γεωλογικός σχηματισμός, ορυκτά, βράχοι ... και πέτρες.
2. Η πέτρα, σύμφωνα με διάφορες φιλοσοφικές κ.ά. θεωρίες, είναι το πρώτο και κατώτερο είδος ζωής στη Φύση και ακολουθούν στη σειρά ο φυτικός κόσμος, ο ζωικός και τέλος, στην κορυφή βρίσκεται ο άνθρωπος, ο οποίος πολύ πρόσφατα, τα τελευταία 50-100 χρόνια, έχει κατακρεουργήσει ότι άλλο είδος ζωής και συστήματος βρίσκεται και λειτουργεί πάνω στον πλανήτη μας!
3. Η πέτρα είναι ένα προαιώνιο, παραδοσιακό οικοδομικό υλικό, είναι ο "θεμέλιος λίθος" για κάθε είδους κατασκευή΄και αποτελεί την βάση, την υποδομή, πάνω στην οποία μπορούμε να στηρίξουμε οτιδήποτε άλλο θέλουμε να κτίσουμε πάνω της: σπίτια, γέφυρες, καλντερίμια κ.λπ. Για μένα λοιπόν η Πέτρα είναι το σταθερό "θεμέλιο" πάνω στο οποίο στήριξα και στηρίζω την πολυτάραχη και πολύπαθη ζωή μου και η βάση πάνω στην οποία θεμελιώνω έναν καινούργιο "εαυτό", ψάχνοντας βαθιά και σταθερά στα εσώτερα της αυτοβασανιζόμενης ψυχής μου.
4. Έτσι κι αλλιώς, "Χούς εί και εις χούν απελεύσητε..." Δηλαδή, όταν κάποτε αφήσω μέσα στη γη το φτωχό μου σαρκίον, θα μπω ανάμεσα σε ξύλα, χώματα και πέτρες και ποιος ξέρει; Ίσως με χρόνια και καιρούς να ... "πετροποιηθώ" πραγματικά κι εγώ!
5. "Πέτρα" για μένα σημαίνει επίσης κάτι το σκληρό, αδάμαστο, ατιθάσευτο, πρωτόγονο, που πολύ δύσκολα διαβρώνεται, με όλες τις σημασίες της λέξης ... Έτσι παρομοιάζω τον εαυτό μου και τη ζωή μου: ελάχιστα και σπάνια υπέκυψα σε πιέσεις, συμβιβασμούς, μικρότητες (όσο βέβαια μπορώ και αντιστέκομαι στη γυναικεία φύση μου, που κραταιά με μάχεται). Μια ολόκληρη ζωή κι  από έφηβη ακόμα παλεύω, αντικρούω με επιχειρήματα, αντιδρώ, ψάχνω, επαναστατώ ενάντια σε κάθε είδους δυνάστη ή "τσιτάτο", κτυπώ τη γροθιά μου με δύναμη πάνω στο μαχαίρι, αλλά δεν το βάζω κάτω και συνεχίζω, όσο κι αν συχνά με πονά αυτή η συμπεριφορά.

Το επίθετο "Nouaref" τέλος, (που μ' αρέσει να το προφέρω Νουάρεφ κι όχι Νουαρέφ), το φαντάστηκα κάποια στιγμή, κλείνοντας τα μάτια και προσπαθώντας να εμπνευστώ κάτι που να πηγαίνει όμορφα κι εύηχα με το "Πέτρα" κι ακόμα να 'χει κάτι το ... εξωτικό.

Αυτά προς άρσιν κάθε είδους αμφιβολιών για τους λόγους που έχω αυτό το ψευδώνυμο που, στο κάτω-κάτω μου αρέσει κιόλας και το χαίρομαι όταν κι έτσι με αποκαλούν!

Πως γιορτάζω τον Άγιο Βαλεντίνο και τον έρωτα;

Όπως υποσχέθηκα στον Τοίχο μου του FaceBook, θέλω να γράψω κάτι για την ημέρα που ξημερώνει, παρότι δεν πιστεύω σε κανέναν Άγιο Βαλεντίνο. Τον έχουν καταντήσει σκέτο "εμπόριο": μόλις μπήκε ο Φλεβάρης οι βιτρίνες των καταστημάτων πήραν άλλη όψη, ακόμα δεν πρόλαβαν να τελειώσουν τα Θεοφάνια σχεδόν κι αμέσως μετά των Τριών Ιεραρχών! Ακόμα κι ο εφημεριδοπώλης μου, εδώ και  1-2 βδομάδες, έφερε μια κασετίνα γεμάτη αναπτήρες άσπρους με κόκκινες καρδούλες και μου χάρισε και δυο απ' αυτούς: ένα για μένα κι άλλον έναν για ... τον αγαπημένο μου, λέει! 

Τότε πήρα είδηση του τι με περιμένει: τον γιορτάζω αυτόν τον Άγιο, ή δεν τον γιορτάζω; Τι είναι δηλαδή; 

... Μην είναι το κόκκινο τριαντάφυλλο που μας έφερναν κάποτε πάνω στα γραφεία μας κάποιοι συνάδελφοι στη δουλειά, χωρίς καν να 'ναι μαζί μας ερωτευμένοι; 

... Μην είναι κάτι ωραία, τρυφερά άμοιρα χνουδωτά-πάνινα ζωάκια που αδράχνουν κόκκινες καρδούλες και στολίζουν κακομοίρικα καναπέδες μικροαστικών σαλονιών, ή το πάνω-εμφανέστατο ράφι του πορτ-μπαγκάζ μερικών αυτοκινήτων, σκονισμένα και ξεθωριασμένα απ' τον ανελέητο καλοκαιρινό ήλιο;

... Μην είναι, σήμερα πια με τον "Δαίμονα της Τεχνολογίας", τα διάφορα "Ες-εμ-έσια" που ανταλλάσσουν πυρετωδώς με ταχύτητα φωτός οι νεαροί ερωτευμένοι, που δεν έχουν ακόμα καταλάβει 'καν τι σημαίνει έρωτας κι αισθάνονται φοβερή αμηχανία;

Ή μην τάχατες είναι μια "μασκαράτα", όπως φέτος τουλάχιστον συμπίπτει με τις Απόκριες; Μην ξεχνάμε ότι την Πέμπτη θα το ... τσικνίσουμε, αλλά τι; Άντε, να μην πω τι ... με την τραγική οικονομική μας κατάσταση!

Τίποτα απ' όλα αυτά δεν είναι!

Θα περιοριστώ μονάχα να εκθέσω την ταπεινή μου εκδοχή για τον "Έρωτα του Σήμερα" τον  Έρωτα των ανθρώπων της ηλικίας μου -των άνω των πενήντα ετών-, δηλαδή τον "Έρωτα των 50+", όρο που έκλεψα από έναν φίλο που τον επαναλάμβανε τόσο συχνά ώστε μου τον κόλλησε!

Επειδή όμως, γράφοντας παρασύρθηκα κι η συνέχεια αυτού του κειμένου κατάντησε να 'ναι πολύ σοβαρή και προβληματισμένη, ακατάλληλη για μια “εορταστική” μέρα, γι αυτό σας παραθέτω γι απόψε ένα παλιό μου κείμενο που το έγραψα και το διάβασα την ημέρα για τη “Γιορτή της Γυναίκας”πριν πολλά χρόνια στο Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. Σας το καταθέτω αυτούσιο, με την παράκληση να μην το κρίνετε πολύ αυστηρά, γιατί σήμερα μου φαίνεται μάλλον “γλυκανάλατο”, πολύ ρομαντικό κι ιδεαλιστικό! Πάντως και τότε ήμουν ερωτευμένη! ...

(Σημείωση: Το πιο κάτω κείμενο είναι η ανοιχτή ¨εξομολόγηση” μιας γυναίκας προς έναν άντρα, μέσα από την διαχρονική εξέλιξη των διαφόρων κοινωνιών, από τη μέρα της ύπαρξης του ανθρώπου πάνω στη γη μέχρι σήμερα, στα διάφορα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του Πλανήτη, ίσως τέλος σε μερικά σημεία, η δική μου προσωπική εξομολόγηση).

*

* *

ΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΕΥΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΔΑΜ

(ή: Γράμμα μιας γυναίκας προς τον σύντροφό της)

Αισθάνομαι τόσο όμορφα και γλυκά μέσα μου, ... τόσο ισορροπημένα ... κι έχω μια τόσο καλή διάθεση και τρυφερότητα απέναντί σου, φιλική, που με όλη μου την καλή προαίρεση κάθομαι να σου γράψω αυτά τα λόγια.

Κανονικά, θα έπρεπε να σου τα πω έχοντάς σε απέναντί μου και βλέποντάς σε μέσα στα μάτια, ανοιχτά και ξεκάθαρα.

Όμως, κάθε φορά που ανοίγω το στόμα να σου μιλήσω, μου έρχεται ένας χείμαρρος από συναισθήματα και μου το φράζει. Τότε σφίγγω τα δόντια μου, δαγκώνω τα χείλια μου για να μην κλάψω και γυρίζω πίσω αυτόν τον πανέμορφο χείμαρρο! ...

Πόσο είναι δύσκολη η επικοινωνία μας! Και πόσο η κοινωνία μάς έμαθε να καταπνίγουμε συναισθήματα!

Σήμερα όμως είναι μια πολύ δημιουργική μου στιγμή και παίρνω να γράψω, έχοντάς σε μπροστά μου, παίρνοντάς σου τα δυο χέρια στη μια μου παλάμη, για Συμπαράσταση ...

Σ' ΑΓΑΠΩ! Είν' Αλήθεια: Σ' Α Γ Α Π Ω !

Σ' αγαπώ, όπως αγαπώ τον Θεό που έπλασε τα πάντα στον πλανήτη μας, αλλά και τους άλλους πλανήτες και Γαλαξίες.

Σ' αγαπώ, όσο αγαπώ τη Μάνα που μ' έβγαλε απ' την κοιλιά της κι αισθάνομαι δεμένη μαζί της με τον ομφάλιο λώρο, που μας έδενε για εννέα μήνες, αλλά όχι μόνο!

Σ' αγαπώ, όπως αγαπώ τη Φύση που, μέσα σ' αυτήν και κοντά σ' αυτήν, στην αγκαλιά της, γίνομαι τόσο δα μικροσκοπική, ένας κόκκος άμμου κι αισθάνομαι απ' τη μια την μικρότητά μου κι απ' την άλλη την απεραντοσύνη και το μεγαλείο της! ...

Σ' ΑΓΑΠΩ, Σ' ΑΓΑΠΩ, Σ' ΑΓΑΠΩ ...

Ξέρω ότι έχω ελαττώματα, που η ΚΟΙΝΩΝΙΑ τα θεωρεί καθαρά ΔΙΚΑ ΜΟΥ: είμαι αδύναμη και βάζω πολλές φορές πιο πάνω από τη Λογική το Συναίσθημα. Βάζω μπροστά απ' το επάγγελμα και την καρριέρα μου, την οικογενειακή μου αποκατάσταση, πάνω απ' την ενασχόλησή μου με τα κοινά, την προσωπική μου ζωή. (Ενώ εσύ ...)

Ξέρω ότι, κατά μέσον όρο, είμαι πιο κουτσομπόλα από σένα, αν και σ' έχω πιάσει να λες, αλλά και ν' ακούς, ή και να υποθάλπτεις ακόμα τα κουτσομπολιά των άλλων.

Ξέρω ότι εσύ τα βλέπεις πιο σφαιρικά τα πράγματα, σ' όλες τις στιγμές της ζωής σου και πιο αφαιρετικά.

Κοιτάς το ΟΛΟΝ και το ΜΕΛΛΟΝ, έχοντας και κρατώντας στα χέρια σου το ΠΑΡΟΝ.

Ξέρω ότι καταπνίγομαι πολλές φορές στη λεπτομέρεια και, στην απασχόλησή μου με τα καθημερινά προβλήματα της ζωής, δεν μπορώ να δώ πιο μακρυά! Μπορεί και να μην βλέπω καν' πιο μακρυά απ' τη ΜΥΤΗ ΜΟΥ!

Ξέρω ότι κρέμομαι από σένα για όλα: όταν χαλάει το πλυντήριο στο σπίτι, όταν τα παιδιά αρρωσταίνουν, όταν ένας φίλος βρίσκεται σε ανάγκη, όταν κάτι δεν πάει καλά, ότα, όταν, όταν, ...

Ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω χωρίς εσένα, ενώ εσύ ΜΠΟΡΕΙΣ το αντίθετο, αρκεί να σκεφτείς ότι έτσι ΠΡΕΠΕΙ να γίνει, ... αν όμως βρω τον χρόνο να εξελιχθώ σαν οντότητα, μπορώ να αντέξω και χωρίς σένα, παρ' όλα αυτά όμως ΣΕ ΘΈΛΩ ΔΊΠΛΑ ΜΟΥ.

Όλα αυτά που σου γράφω δεν είναι επηρρεασμένα από γυναικεία βιβλία ή και περιοδικά, σου μιλώ απλά και σου εκφράζω αυτά που έχω μέσα στην καρδιά μου, βαθειά φυλαγμένα και τα κουβαλάω πολύ καιρό τώρα, μετά από την ΣΥΜΒΙΩΣΗ ΜΑΣ, που κράτησε ΑΙΩΝΕΣ ολόκληρους.

Δεν ξεχνώ ότι κι εσύ είσαι ένα ανθρώπινο πλάσμα και, μάλιστα, συχνά πολύ αξιόλογο!

Είσαι το “έτερόν μου ΗΜΙΣΥ” που λένε ή αλλοιώς είμαι η σάρκα από την ΣΑΡΚΑ ΣΟΥ και “οστούν από τα ΟΣΤΑ ΣΟΥ”, όπως μ' υπερηφάνεια συνηθίζεις να λες και τόγραψες κιόλας σε κάποια απ' τα βιβλία σου ...

Δεν θυμάμαι πότε σ' είδα να ΔΑΚΡΥΖΕΙΣ και γιατί βιάστηκες, με μεγάλη επιμέλεια, να κρύψεις αυτό σου το δάκρυ κι από τότε ΕΠΑΨΕΣ ΝΑ ΚΛΑΙΣ και το θεωρείς αυτό αδυναμία ή κι εξευτελιστικό για σένα! Κάποιος σου είπε ότι έτσι μόνο γίνεσαι ή και φαίνεσαι ΔΥΝΑΤΟΣ, ΆΝΤΡΑΣ. Τι, δηλαδή;;; Πιο σωστά: ο ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΣ. Από ποιον όμως; Πιο δυνατός από ΕΜΕΝΑ;

Τώρα που έμαθα να Μ' ΑΓΑΠΩ, τώρα μπορώ και Σ' ΑΓΑΠΩ ακόμα πιο πολύ: Για όλη σου τη ΔΥΝΑΜΗ, αλλά και για τις αδυναμίες σου, τις καλά και βαθειά κρυμμένες στο σεντούκι με τη Ναφθαλίνη, σαν τα προικιά μου που τα φύλαγα για σένα κάποτε, περιμένοντάς σε να 'ρθεις στη ζωή μου, μέχρι να πεθάνω καμμιά φορά, ίσως και παρθένα ακόμα, σε κάποια απομακρισμένα χωριά!

Τώρα σ' αγαπώ πιο πολύ, ξέροντας ότι σου 'χω κι εγώ δημιουργήσει απωθημένα και ανασφάλειες, όπως ακριβώς κι εσύ σ' εμένα, βλέποντας όμως καθαρά ότι δεν φταις ΕΣΥ ο ίδιος.

Εσύ, απλά, συμμετέχεις σε μια μεγάλη ανθρώπινη ΟΜΆΔΑ, στο ΦΥΛΟ ΣΟΥ, μέσα στην οποία κάποιοι, κάποτε έχουν επιβάλλει ορισμένους ΚΑΝΟΝΕΣ συμπεριφοράς, αντιδράσεων, συμφερόντων, “Δούναι και Λαβείν”... Κάποιοι άλλοι ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ, με το πρόσχημα ότι είναι όμοιοί σου (της ομάδας σου) ή μάλλον καλλίτερα με το πρόσχημα ότι δεν είσαι όμοιός μου, σ' έχουν εντάξει σ' αυτήν την Ομάδα και μας χώρισαν: ΕΜΕΙΣ ΕΔΩ ... ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΕΚΕΙ. Ύστερα έπαιξε ρόλο και ο ΧΡΟΝΟΣ, ακόμα κι ό ΤΟΠΟΣ όπου έγινε αυτό και, κάθε φορά, ανάλογα με τις συνθήκες και την εξέλιξη και τις ισορροπίες των πιο πάνω δύο Συνστωσών, -Τόπου και Χρόνου- έγερνε η ζυγαριά, πότε προς τα ΕΜΕΝΑ και πότε προς τα ΕΣΕΝΑ ... (π.χ. Η κοινωνία των Αμαζόνων...)

Είμαστε δυο ΑΝΘΡΩΠΟΙ πάν' απ' όλα. Δυο άνθρωποι πάνω στον πλανήτη Γη, όπου μας έλαχε να τον ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΗΣΟΥΜΕ, αλλ' όχι απαραίτητα και να τον ΜΟΙΡΑΣΟΥΜΕ – ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ.

Συγκατοικούμε και συνυπάρχουμε. Κι αν θέλεις:

ο ΉΛΙΟΣ το πότε κι από που θ' ανατείλλει ή θα δύσει, ο ΣΠΟΡΟΣ πότε και πόσο θα καρπίσει, το ΛΟΥΛΟΥΔΙ πότε θ' ανθίσει, η ΘΑΛΑΣΣΑ πότε θα φουρτουνιάσει ... και τόσα άλλα που συμβαίνουν πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη και τα μοιραζόμαστε κι οι δυο, ΔΕΝ μας το ΡΩΤΗΣΑΝ κι ούτε ποτέ θα μας το ρωτήσουν, όσο κι αν εμείς προχωρήσουμε σε Τεχνολογική εξέλιξη!

Πρέπει λοιπόν να 'μαστε ΦΙΛΟΙ. Γιατί να μας χωρίζει το ΦΥΛΟ ΜΑΣ;

Είν' αλήθεια: ανήκουμε σε δύο διαφορετικά φύλα καθένας μας. Αλλά, ΣΕ ΤΙ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ;

Το ένα απ' τα δυο είναι το ΘΕΤΙΚΟ – ο θετικός πόλος- και τ' άλλο ο ΑΡΝΗΤΙΚΟΣ. Το Ζενίθ και το Ναδίρ, η Μέρα και η Νύχτα, ο Ήλιος κι η Σελήνη, το Κυρτό και το Κοίλο, το “ΜΑΛΟΎΜΑ” και το “ΤΑΚΈΤΕ”, ... “Αρσενικό” δεν σημαίνει οπωσδήποτε το ΚΑΛΌ κι ούτε “Θηλυκό” το ΚΑΚΌ, αλλά αενάως το ένα συμπληρώνεται με τ' άλλο.

Όμως, όπως κάθε κοίλη επιφάνεια χρειάζεται μια κυρτή για να δημιουργηθεί, όπως το Ζενίθ είναι τ' άλλο άκρο του Ναδίρ, η Μέρα εναλλάσσεται με τη Νύχτα, το Γινγκ με το Γιανγκ, έτσι κι εμείς είμαστε ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΆ πλάσματα και είμαστε απαραίτητοι ο ένας στον άλλον.

ΝΑΙ, στο λέω: είμαι καταπιεσμένη: σαν τον λαό που στενάζει κάτ' από την “μπότα του Κατακτητή”, μιας βαρειάς Εξουσίας!...

...Καταπιεσμένη;... από ΠΟΙΟΝ; Δεν έχει σημασία. Απ' τη μάνα που μ' ανάθρεψε, απ' τον πατέρα που μ' έσπειρε, από σένα άνδρα, όταν σ' αγάπησα και δεν μ' αγάπησες, από σένα πάλι, όταν μ' αγάπησες και δεν μπόρεσα να σ' αγαπήσω, όταν σ' ήθελα ΦΙΛΟ μου κι εσύ με ποθούσες βλέποντας μόνο τις σωματικές σου ανάγκες, όταν σε ποθούσα κι εσύ μ' έβλεπες μόνο σαν ΦΙΛΗ ή και σαν ... “ας πούμε φίλη”.

Μα, πάν' απ' όλα είμαι πιο πολύ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΗ απ' τον ίδιο μου τον ΕΑΥΤΟ !

Σε παρακαλώ, μην γυρίσεις τώρα και μου πεις: “Τι τα ψάχνεις τώρα όλ' αυτά; Έτσι ήταν, έτσι είναι κι έτσι θα 'ναι για πάντα”.

ΟΧΙ, όχι ... γιατί τώρα, ΣΗΜΕΡΑ, σου είπα: αγαπώ πολύ τον εαυτό μου, δηλαδή τον ΕΚΤΙΜΩ πολύ για να κλείσω τα μάτια μου και να το βάλω στα πόδια από δειλία ή αναβλητικότητα, ή κι από βόλεμα. Και, προ πάντων:

'ΣΕ ΘΕΛΩ ΣΥΜΜΑΧΟ ΜΟΥ”!

Έλα πιο κοντά μου, έλα, πλησίασε. Άνοιξε καλά τα μάτια σου και δες με, όχι σαν μέχρι σήμερα, αλλά ΜΕ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΜΑΤΙΑ, σαν την πρώτη φορά, όταν πλαστήκαμε, θυμάσαι; ...

Και για ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ, σε παρακαλώ, μην με ξανα-αποκαλέσεις “ΠΛΕΥΡΟ ΣΟΥ” και “ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΟΛΟΥ”, ξέρεις, εκείνο το “Προπατορικό”, εντάξει;

Γιατί, πως αλλοιώς θα βάλουμε μπρος γι αυτήν τη ΝΕΑ ΑΡΧΗ, ...

... ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ;;;

Αφιέρωμα στην Παγκόσμια Ημέρα της ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Αθήνα, 8 Μαρτίου 1992 (;)

Πως γιορτάζω τον Άγιο Βαλεντίνο ή τον έρωτα;

Όπως υποσχέθηκα στον Τοίχο μου στο FaceBook θέλω να γράψω κάτι για την ημέρα που ξημερώνει, παρότι δεν πιστεύω σε κανέναν Άγιο Βαλεντίνο. Τον έχουν καταντήσει σκέτο εμπόριο: μόλις μπήκε ο Φλεβάρης οι βιτρίνες των καταστημάτων πήραν άλλη όψη, ακόμα δεν πρόλαβαν να τελειώσουν τα Θεοφάνια σχεδόν, κι αμέσως μετά των 3 Ιεραρχών! Ακόμα κι ο εφημεριδοπώλης μου, εδώ και  1-2 βδομάδες, έφερε μια κασετίνα γεμάτη αναπτήρες άσπρους με κόκκινες καρδούλες "I love you" και μου χάρισε και δυο απ' αυτούς: έναν για μένα κι άλλον έναν για ... τον αγαπημένο μου, λέει!
Τότε πήρα είδηση του τι με περιμένει: τον γιορτάζω αυτόν τον Άγιο, ή δεν τον γιορτάζω; Τι είναι δηλαδή;
Μην είναι το κόκκινο τριαντάφυλλο που μας έφερναν κάποτε κάποιοι συνάδελφοι στη δουλειά, χωρίς καν να 'ναι μαζί μας ερωτευμένοι;
Μην είναι κάτι ωραία, τρυφερά άμοιρα χνουδωτά-πάνινα ζωάκια που αδράχνουν κόκκινες καρδούλες και στολίζουν κακομοίρικα καναπέδες μικροαστικών σαλονιών, ή το πάνω-εμφανέστατο ράφι του πορτ-μπαγκάζ μερικών αυτοκινήτων, σκονισμένα και ξεθωριασμένα απ' τον ανελέητο καλοκαιρινό ήλιο της πολύπαθης Πατρίδας μας;
Μην είναι, σήμερα πια με τον "Δαίμονα της Τεχνολογίας", τα διάφορα "Ες-εμ-έσια" που ανταλλάσσουν πυρετωδώς με ταχύτητα φωτός οι νεαροί ερωτευμένοι, που δεν έχουν ακόμα καταλάβει 'καν τι σημαίνει έρωτας κι αισθάνονται φοβερή αμηχανία;
Ή μην τάχατες είναι μια "μασκαράτα", όπως φέτος τουλάχιστον συμπίπτει με τις Απόκριες; Μην ξεχνάμε ότι την Πέμπτη θα το ... τσικνίσουμε, αλλά τι; Άντε, να μην πω τι ... με την κρίση που μας δέρνει.
Τίποτα απ' όλα αυτά δεν είναι!
Θα περιοριστώ μονάχα να εκθέσω την ταπεινή μου εκδοχή για τον "Έρωτα του Σήμερα" τον  Έρωτα των ανθρώπων της ηλικίας μου -των άνω των πενήντα ετών-, δηλαδή τον "Έρωτα των 50+", όρο που έκλεψα από έναν φίλο, ο οποίος τον επαναλάμβανε τόσο συχνά ώστε μου τον κόλλησε!

Επειδή όμως, χωρίς να το θέλω παρασύρθηκα κι η συνέχεια αυτού του κειμένου που μου ηρθε εντελώς αυθόρμητα κατάντησε να 'ναι πολύ σοβαρή και προβληματισμένη, ακατάλληλη για μια “εορταστική” μέρα, γι αυτό σας παραθέτω γι απόψε ένα παλιό μου κείμενο που το έγραψα και το διάβασα την ημέρα της “Γιορτής της Γυναίκας” πριν πολλά χρόνια στο Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε.

Σας το παραθέτω αυτούσιο, με την παράκληση να μην το κρίνετε πολύ αυστηρά, γιατί σήμερα μου φαίνετα μάλλον “γλυκανάλατο”, υπέρ το δέον ρομαντικό κι ιδεαλιστικό! Πάντως και τότε, όοπως πάντα, ήμουν ερωτευμένη! ...

(Σημείωση: Είναι η ανοιχτή ¨εξομολόγηση” μιας γυναίκας προς έναν άντρα, μέσα από την διαχρονική εξέλιξη των διαφόρων κοινωνιών, από τη μέρα της ύπαρξης του ανθρώπου πάνω στη γη μέχρι σήμερα, στα διάφορα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του Πλανήτη, ίσως τέλος σε μερικά σημεία, η δική μου προσωπική εξομολόγηση προς τον άντρα με τον οποίο εκείνη την εποχή ήμουν ερωτευμένη)

ΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΕΥΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΔΑΜ

(ή: Γράμμα μιας γυναίκας προς τον σύντροφό της)

Αισθάνομαι τόσο όμορφα και γλυκά μέσα μου, ... τόσο ισορροπημένα ... κι έχω μια τόσο καλή διάθεση και τρυφερότητα απέναντί σου, φιλική, που με όλη μου την καλή προαίρεση κάθομαι να σου γράψω αυτά τα λόγια.

Κανονικά, θα έπρεπε να σου τα πω έχοντάς σε απέναντί μου και βλέποντάς σε μέσα στα μάτια, ανοιχτά και ξεκάθαρα.

Όμως, κάθε φορά που ανοίγω το στόμα να σου μιλήσω, μου έρχεται ένας χείμαρρος από συναισθήματα και μου το φράζει. Τότε σφίγγω τα δόντια μου, δαγκώνω τα χείλια μου για να μην κλάψω και γυρίζω πίσω αυτόν τον πανέμορφο χείμαρρο! ...

Πόσο είναι δύσκολη η επικοινωνία μας! Και πόσο η κοινωνία μάς έμαθε να καταπνίγουμε συναισθήματα!

Σήμερα όμως είναι μια πολύ δημιουργική μου στιγμή και παίρνω να γράψω, έχοντάς σε μπροστά μου, παίρνοντάς σου τα δυο χέρια στη μια μου παλάμη, για Συμπαράσταση ...

Σ' ΑΓΑΠΩ! Είν' Αλήθεια: Σ' Α Γ Α Π Ω !

Σ' αγαπώ, όπως αγαπώ τον Θεό που έπλασε τα πάντα στον πλανήτη μας, αλλά και τους άλλους πλανήτες και Γαλαξίες.

Σ' αγαπώ, όσο αγαπώ τη Μάνα που μ' έβγαλε απ' την κοιλιά της κι αισθάνομαι δεμένη μαζί της με τον ομφάλιο λώρο, που μας έδενε για εννέα μήνες, αλλά όχι μόνο!

Σ' αγαπώ, όπως αγαπώ τη Φύση που, μέσα σ' αυτήν και κοντά σ' αυτήν, στην αγκαλιά της, γίνομαι τόσο δα μικροσκοπική, ένας κόκκος άμμου κι αισθάνομαι απ' τη μια την μικρότητά μου κι απ' την άλλη την απεραντοσύνη και το μεγαλείο της! ...

Σ' ΑΓΑΠΩ, Σ' ΑΓΑΠΩ, Σ' ΑΓΑΠΩ ...

Ξέρω ότι έχω ελαττώματα, που η ΚΟΙΝΩΝΙΑ τα θεωρεί καθαρά ΔΙΚΑ ΜΟΥ: είμαι αδύναμη και βάζω πολλές φορές πιο πάνω από τη Λογική το Συναίσθημα. Βάζω μπροστά απ' το επάγγελμα και την καρριέρα μου, την οικογενειακή μου αποκατάσταση, πάνω απ' την ενασχόλησή μου με τα κοινά, την προσωπική μου ζωή. (Ενώ εσύ ...)

Ξέρω ότι, κατά μέσον όρο, είμαι πιο κουτσομπόλα από σένα, αν και σ' έχω πιάσει να λες, αλλά και ν' ακούς, ή και να υποθάλπτεις ακόμα τα κουτσομπολιά των άλλων.

Ξέρω ότι εσύ τα βλέπεις πιο σφαιρικά τα πράγματα, σ' όλες τις στιγμές της ζωής σου και πιο αφαιρετικά.

Κοιτάς το ΟΛΟΝ και το ΜΕΛΛΟΝ, έχοντας και κρατώντας στα χέρια σου το ΠΑΡΟΝ.

Ξέρω ότι καταπνίγομαι πολλές φορές στη λεπτομέρεια και, στην απασχόλησή μου με τα καθημερινά προβλήματα της ζωής, δεν μπορώ να δώ πιο μακρυά! Μπορεί και να μην βλέπω καν' πιο μακρυά απ' τη ΜΥΤΗ ΜΟΥ!

Ξέρω ότι κρέμομαι από σένα για όλα: όταν χαλάει το πλυντήριο στο σπίτι, όταν τα παιδιά αρρωσταίνουν, όταν ένας φίλος βρίσκεται σε ανάγκη, όταν κάτι δεν πάει καλά, ότα, όταν, όταν, ...

Ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω χωρίς εσένα, ενώ εσύ ΜΠΟΡΕΙΣ το αντίθετο, αρκεί να σκεφτείς ότι έτσι ΠΡΕΠΕΙ να γίνει, ... αν όμως βρω τον χρόνο να εξελιχθώ σαν οντότητα, μπορώ να αντέξω και χωρίς σένα, παρ' όλα αυτά όμως ΣΕ ΘΈΛΩ ΔΊΠΛΑ ΜΟΥ.

Όλα αυτά που σου γράφω δεν είναι επηρρεασμένα από γυναικεία βιβλία ή και περιοδικά, σου μιλώ απλά και σου εκφράζω αυτά που έχω μέσα στην καρδιά μου, βαθειά φυλαγμένα και τα κουβαλάω πολύ καιρό τώρα, μετά από την ΣΥΜΒΙΩΣΗ ΜΑΣ, που κράτησε ΑΙΩΝΕΣ ολόκληρους.

Δεν ξεχνώ ότι κι εσύ είσαι ένα ανθρώπινο πλάσμα και, μάλιστα, συχνά πολύ αξιόλογο!

Είσαι το “έτερόν μου ΗΜΙΣΥ” που λένε ή αλλοιώς είμαι η σάρκα από την ΣΑΡΚΑ ΣΟΥ και “οστούν από τα ΟΣΤΑ ΣΟΥ”, όπως μ' υπερηφάνεια συνηθίζεις να λες και τόγραψες κιόλας σε κάποια απ' τα βιβλία σου ...

Δεν θυμάμαι πότε σ' είδα να ΔΑΚΡΥΖΕΙΣ και γιατί βιάστηκες, με μεγάλη επιμέλεια, να κρύψεις αυτό σου το δάκρυ κι από τότε ΕΠΑΨΕΣ ΝΑ ΚΛΑΙΣ και το θεωρείς αυτό αδυναμία ή κι εξευτελιστικό για σένα! Κάποιος σου είπε ότι έτσι μόνο γίνεσαι ή και φαίνεσαι ΔΥΝΑΤΟΣ, "ΆΝΤΡΑΣ"!. Τι, δηλαδή;;; Πιο σωστά: ο ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΣ. Από ποιον όμως; Πιο δυνατός από ΕΜΕΝΑ;

Τώρα που έμαθα να Μ' ΑΓΑΠΩ, τώρα μπορώ και Σ' ΑΓΑΠΩ ακόμα πιο πολύ: Για όλη σου τη ΔΥΝΑΜΗ, αλλά και για τις αδυναμίες σου, τις καλά και βαθειά κρυμμένες στο σεντούκι με τη Ναφθαλίνη, σαν τα προικιά μου που τα φύλαγα για σένα κάποτε, περιμένοντάς σε να 'ρθεις στη ζωή μου, μέχρι να πεθάνω καμμιά φορά, ίσως και παρθένα ακόμα, σε κάποια απομακρισμένα χωριά!

Τώρα σ' αγαπώ πιο πολύ, ξέροντας ότι σου 'χω κι εγώ δημιουργήσει απωθημένα και ανασφάλειες, όπως ακριβώς κι εσύ σ' εμένα, βλέποντας όμως καθαρά ότι δεν φταις ΕΣΥ ο ίδιος.

Εσύ, απλά, συμμετέχεις σε μια μεγάλη ανθρώπινη ΟΜΆΔΑ, στο ΦΥΛΟ ΣΟΥ, μέσα στην οποία κάποιοι, κάποτε έχουν επιβάλλει ορισμένους ΚΑΝΟΝΕΣ συμπεριφοράς, αντιδράσεων, συμφερόντων, “Δούναι και Λαβείν”... Κάποιοι άλλοι ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ, με το πρόσχημα ότι είναι όμοιοί σου (της ομάδας σου) ή μάλλον καλλίτερα με το πρόσχημα ότι δεν είσαι όμοιός μου, σ' έχουν εντάξει σ' αυτήν την Ομάδα και μας χώρισαν: ΕΜΕΙΣ ΕΔΩ ... ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΕΚΕΙ. Ύστερα έπαιξε ρόλο και ο ΧΡΟΝΟΣ, ακόμα κι ό ΤΟΠΟΣ όπου έγινε αυτό και, κάθε φορά, ανάλογα με τις συνθήκες και την εξέλιξη και τις ισορροπίες των πιο πάνω δύο Συνστωσών, -Τόπου και Χρόνου- έγερνε η ζυγαριά, πότε προς τα ΕΜΕΝΑ και πότε προς τα ΕΣΕΝΑ ... (π.χ. Η κοινωνία των Αμαζόνων...)

Είμαστε δυο ΑΝΘΡΩΠΟΙ πάν' απ' όλα. Δυο άνθρωποι πάνω στον πλανήτη Γη, όπου μας έλαχε να τον ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΗΣΟΥΜΕ, αλλ' όχι απαραίτητα και να τον ΜΟΙΡΑΣΟΥΜΕ – ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ.

Συγκατοικούμε και συνυπάρχουμε. Κι αν θέλεις:

... Ο ΉΛΙΟΣ το πότε κι από που θ' ανατείλλει ή θα δύσει, ο ΣΠΟΡΟΣ πότε και πόσο θα καρπίσει, το ΛΟΥΛΟΥΔΙ πότε θ' ανθίσει, η ΘΑΛΑΣΣΑ πότε θα φουρτουνιάσει ... και τόσα άλλα που συμβαίνουν πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη και τα μοιραζόμαστε κι οι δυο, ΔΕΝ μας το ΡΩΤΗΣΑΝ κι ούτε ποτέ θα μας το ρωτήσουν, όσο κι αν εμείς προχωρήσουμε σε Τεχνολογική εξέλιξη!

Πρέπει λοιπόν να 'μαστε ΦΙΛΟΙ. Γιατί να μας χωρίζει το ΦΥΛΟ ΜΑΣ; Είν' αλήθεια: ανήκουμε σε δύο διαφορετικά φύλα καθένας μας. Αλλά, ΣΕ ΤΙ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ;

Το ένα απ' τα δυο είναι το ΘΕΤΙΚΟ – ο θετικός πόλος- και τ' άλλο ο ΑΡΝΗΤΙΚΟΣ. Το Ζενίθ και το Ναδίρ, η Μέρα και η Νύχτα, ο Ήλιος κι η Σελήνη, το Κυρτό και το Κοίλο, το “ΜΑΛΟΎΜΑ” και το “ΤΑΚΈΤΕ”, ... “Αρσενικό” δεν σημαίνει οπωσδήποτε το ΚΑΛΌ κι ούτε “Θηλυκό” το ΚΑΚΌ, αλλά αενάως το ένα συμπληρώνεται με τ' άλλο.

Όμως, όπως κάθε κοίλη επιφάνεια χρειάζεται μια κυρτή για να δημιουργηθεί, όπως το Ζενίθ είναι τ' άλλο άκρο του Ναδίρ, η Μέρα εναλλάσσεται με τη Νύχτα, το Γινγκ με το Γιανγκ, έτσι κι εμείς είμαστε ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΆ πλάσματα και είμαστε απαραίτητοι ο ένας στον άλλον.

ΝΑΙ, στο λέω: είμαι καταπιεσμένη: σαν τον λαό που στενάζει κάτ' από την “μπότα του Κατακτητή”, μιας βαρειάς Εξουσίας!...

... Καταπιεσμένη ... από ΠΟΙΟΝ; Δεν έχει σημασία. Απ' τη μάνα που μ' ανάθρεψε, απ' τον πατέρα που μ' έσπειρε, από σένα ΑΝΔΡΑ, όταν σ' αγάπησα και δεν μ' αγάπησες, από σένα πάλι, όταν μ' αγάπησες και δεν μπόρεσα να σ' αγαπήσω, όταν σ' ήθελα ΦΙΛΟ μου κι εσύ με ποθούσες βλέποντας μόνο τις σωματικές σου ανάγκες, όταν σε ποθούσα κι εσύ μ' έβλεπες μόνο σαν ΦΙΛΗ ή και σαν ... “ας πούμε φίλη”.

Μα, πάν' απ' όλα είμαι πιο πολύ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΗ απ' τον ίδιο μου τον ΕΑΥΤΟ !

Σε παρακαλώ, μην γυρίσεις τώρα και μου πεις: “Τι τα ψάχνεις τώρα όλ' αυτά; Έτσι ήταν, έτσι είναι κι έτσι θα 'ναι για πάντα”.

ΟΧΙ, όχι ... γιατί τώρα, ΣΗΜΕΡΑ, σου είπα: ΑΓΑΠΩ πολύ τον εαυτό μου, δηλαδή τον ΕΚΤΙΜΩ πολύ για να κλείσω τα μάτια μου και να το βάλω στα πόδια από δειλία ή αναβλητικότητα, ή κι από βόλεμα. Και, προ πάντων:

'ΣΕ ΘΕΛΩ ΣΥΜΜΑΧΟ ΜΟΥ”!

Έλα πιο κοντά μου, έλα, πλησίασε. Άνοιξε καλά τα μάτια σου και κοίταξέ με ΙΣΌΤΙΜΑ, όχι σαν μέχρι σήμερα, αλλά ΜΕ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΜΑΤΙΆ, σαν την πρώτη φορά, όταν πλαστήκαμε, θυμάσαι; ...

Και για ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ, σε παρακαλώ, μην με ξανα-αποκαλέσεις “πλευρό σου” και “μέρος του όλου”, ξέρεις, εκείνο το “Προπατορικό”, εντάξει;

Γιατί, πως αλλοιώς θα βάλουμε μπρος γι αυτήν τη ΝΕΑ ΑΡΧΗ, ...

... ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ;;;

Αφιέρωμα στην Παγκόσμια Ημέρα της ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Αθήνα, 8 Μαρτίου 1990 (;)

ΒΟΥΤΙΑ ΣΤΟ ΓΡΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ

Ώρα 7:00... Ο καταπόρφυρος δίσκος του  ήλιου ερωτοτροπεί εδώ και λίγα λεπτά με το δαντελένιο περίγραμμα των κορυφών του Ολύμπου. Φτάνω στην παραλία κι η Φλόρα δίνει απότομα ένα τρεχιό ... μα, για στάσου! Τι κυνηγά; ... Η τροχιά του τρέξιμού της είναι ακριβώς προς την κατεύθυνση όπου ο ήλιος αντανακλάται πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας! Δεν υπάρχει τίποτ' άλλο να κυνηγήσει, -τρέχει όπως κυνηγά μια γάτα-, μόνο που γάτα δεν φαίνεται πουθενά. Φτάνει λίγα μέτρα πριν απ' το σημείο, όπου το κύμα φιλά τα πόδια της αμμουδιάς και, απότομα, σταματά... Μάλλον κατάλαβε την οπτική απάτη του παιχνιδιάρη ήλιου...
... Αγγίζω με τ' ακροδάχτυλα των ποδιών μου τις πετρούλες της ακροθαλασσιάς, τα βρέχω... πατώ προσεκτικά, νιώθοντας στα πέλματά μου από κάτω την επιφάνεια και την υφή, το χρώμα θα 'λεγα ακόμα, της κάθε πέτρας. Το νερό, σαν τρυφερός αλλά πεπειραμένος εραστής σκαρφαλώνει αργά-αργά γλείφοντας τους αστραγάλους, τις γάμπες, τα γόνατά μου ... Τελευταίο το κεφάλι μου, βουτά μέσα του σαν σε λυτρωτικό καθαρτήριο!
Κολυμπώ προς τα βαθιά με αργές, αλλά σταθερές απλωτές, χωρίς απότομες κινήσεις, μην τυχόν και ταράξω αυτόν τον γαλήνιο εναγκαλισμό... Δεξιά μου, ο ήλιος έχει αρχίσει να κατρακυλά σιγά-σιγά στις δυτικές παρειές του Ολύμπου και κάποιες οριζόντιες ταινίες-σύννεφα του χαράσσουν τον ολοστρόγγυλο κύκλο του. Κολυμπώ και ρίχνω μια ματιά στον βυθό: Θεέ μου, τι θαύμα ειν' αυτό! Στον αμμώδη πυθμένα της θάλασσας, τον σπαρμένο με αραιά θαμνάκια φυκιών που λικνίζονται νωχελικά με την ελάχιστη κίνηση του νερού, καθρεφτίζεται ένα ... φεγγάρι!!! Σηκώνω το βλέμμα ψηλά:  στ' αριστερά μου, πιο ψηλά απ' όσο ο ήλιος, έχει από πιο νωρίς φαίνεται ανατείλει το φεγγάρι, μια φέτα από ολόγλυκο πεπόνι της εποχής του φθινοπώρου. Το νερό με τραβά όλο και πιο βαθιά, η θάλασσα με καλεί επίμονα στην αγκαλιά της.
Της ξανατραγουδώ το συνηθισμένο μου μοτίβο, που το λέω από μικρή:
"Θάλασσα πλατειά σ' αγαπω γιατί μου μοιάζεις, ....
... Έχω έναν καημό, που με τρώει βαθειά, έχω έναν καημό,
Θά'ρθω να στον πω, αδελφούλα εσύ, θάλασσα που σ' αγαπώ...
Κύματα πλατιά, στα ταξίδια σας που πάτε τα αλαργινά,
τα, ρα, ρα, ρα, ρα ρα, ρα, ρα,....
να μου φέρετε και μένα τη χαρά!"
Και συνεχίζω, και κολυμπώ, ... Ή μάλλον ... δεν κολυμπώ: η θάλασσα έχει γίνει πηχτή, ένα είδος αραιού ζελέ, μέσα στο οποίο ακροβατώ ανάμεσα σε νερό κι ουρανό! Σκίζω το ζελέ και προχωράω. Παράξενες κι όμορφες ιδέες έρχονται στο μυαλό μου... Σκέψεις θαλασσινές, που αναρωτιέμαι: θα 'μαι ικανή να τις ξαναφέρω πίσω όταν θα βρεθώ στη στεριά για να τις γράψω;
Γυρίζω το βλέμμα προς την ακροθαλασσιά. Ο ήλιος έχει πια κατέβει αρκετά χαμηλά στο πίσω απ' τον Όλυμπο διάβα του και κρύφτηκε απ' τα μάτια μου. Άχ, βρε Όλυμπε, τι μου κάνεις; Τι στέκεσαι έτσι ακίνητος, βαρύς και δεν κάνεις λίγο πιο κάτω, προς Λάρισσα μεριά;;; Τι μου κρύβεις από τώρα τον ήλιο; "Είναι κιόλας επτάμισι, άργησα μάλιστα" μου απαντά!
Για να με παρηγορήσει, ρίχνει τις τελευταίες φωτεινο-πόρφυρες ανταύγειές του πάνω στα σπίτια και στις στέγες της παραλίας. ... Δειλά-δειλά κι ένα-ένα, ανάβουν μερικά φώτα στην παραλία...
Πόσο μ' αρέσει αυτή ακριβώς η τελευταία ώρα του δειλινού! Απολαμβάνω όσο δε λέγεται, ακόμα και κάθε απόγεμα, αυτή την ήρεμη, γαλήνια διάρκεια της μέρας προς τη νύχτα, σ' όλες τις εποχές του χρόνου, από τις πιο κρύες ως και τις πιο καυτές!...
Κολυμπώ πια προς την επιστροφή, αργά-αργά, νωχελικά, προς τι η βιασύνη; Τα τελευταία λίγα μέτρα προς την παραλία το νερό, αρκετά ρηχό, καμώνεται πως δεν θέλει να μ' αφήσει να του φύγω: με τραβά μια προς τα πίσω, με λικνίζει μια προς τα μπρος και πάλι το μετανιώνει ... κι άλλη μια προς τα πίσω. Βάζω τα χέρια μου και πιάνω πάλι τις πέτρες στο βυθό, πολύχρωμες, μονόχρωμες, ριγωτές, στρογγυλεμένες απ' το πέρα-δώθε του νερού, γυαλιστερές και ματ, όλα τα χρώματα, τα σχήματα, όλες οι ύλες κι οι υφές!
Σήμερα, ... παράξενο δεν είναι; Δεν έχει γλάρους η ακτή! Πως κι έτσι, αφού το συνηθίζουν; ...

Αγαπητέ φίλε, Ηλία,

• Όταν για πρώτη φορά είδα στη σελίδα σου αναρτημένη εκείνη την γκρι-άσπρη εικονίτσα, μ' εκείνα τ' ανθρωπάκια, που μοιάζουν με τις χαλκομανίες που κάναμε παιδιά, -διπλώνοντας στα 4-8-16 μέρη μια κόλλα χαρτί, κόβοντάς την σε σχήμα ανθρώπου κι ανοίγοντάς την είχαμε πολλά ανθρωπάκια στη σειρά να χορεύουν- τότε λοιπόν, δεν μπορούσα να φανταστώ το μεγαλείο που κρύβει μέσα και πίσω της αυτή η εικόνα!
• Όταν διάβασα το κείμενό σου, που συνόδευε την μικρή αυτή εικόνα, καθώς και τ' άλλα, που άρχισες σιγά-σιγά να μας ξετυλίγεις, εξεπλάγην από την πρωτοτυπία του θέματος!
• Όταν διάβασα ολόκληρο το βιβλίο σου, μ' αυτήν την συγκινητική αφιέρωση, ... ένοιωσα σαν να ζούσα στον Ασφοντυλίτη εκείνη την εποχή κι ήμουν μια από τις κοπέλλες που ερωτεύτηκε κρυφά κι ανομολόγητα ο Μιχάλης Ρούσσος!
• Όταν πήγα στην Αμοργό κι επισκέφτηκα τον οικισμό του Ασφοντυλίτη, εκεί ψηλά στην κορφή της Μεγάλης Στράτας, ... σε θαύμασα...
• Θαύμασα την οξεία παρατηρητικότητα με την οποία αγγίζεις με το καθάριο κι ευαίσθητο βλέμμα σου κάθε τι, ακόμα και το πιο μικρό, το πιο φευγαλέο, το πιο ίσως για μας ασήμαντο, ...
• Θαύμασα την ευλάβεια με την οποία πλησίασες και πλησιάζεις το θέμα, ...
• Θαύμασα τον σεβασμό που δείχνεις στους ανθρώπους του οικισμού και στην ντόπια κοινωνία τους, σεβασμό στα ήθη κι έθιμά τους, τα πάθη και τις αδυναμίες τους, τις χαρές και τις λύπες τους, τις ανημπόριες μα και τη μεγαλοσύνη τους, χωρίς να θίγεις κανέναν και τίποτα, ...
• Θαύμασα τις γνώσεις σου για τη φύση, τον άνθρωπο, τις μεταξύ τους σχέσεις, τον τρόπο που έντεχνα δένεις τον κάθε τόπο με τους ανθρώπους του ...
• Θαύμασα, τέλος, από το λίγο που σε γνώρισα, την απλότητα του χαρακτήρα σου, το μεγαλείο της ψυχής σου, την ανεκτικότητά σου σε διάφορα ευτελή θέματα της ζωής, καθώς και τις ζεστές σου γνωριμίες και φιλίες με τους κατοίκους, μόνιμους και παραθεριστές, του νησιού.
  Σ' ευχαριστώ που μας μαθαίνεις τόσα πράματα για τα νησιά των Κυκλάδων και γι' άλλα μέρη ακόμα, σ' όλους τους τομείς: περιβάλλον, ιστορία, ασχολίες κατοίκων, οικονομία, αρχιτεκτονική, και πολλά άλλα, που το δικό μας μάτι τα προσπερνά και φεύγει...
  Είσαι η αιτία που δενόμαστε κυριολεκτικά μ' αυτούς τους τόπους, τις ... “Μικρές Πατρίδες” μας, ειδικά σήμερα που το 'χουμε αυτό όσο ποτέ άλλοτε ανάγκη!!!
  Καλοτάξιδο ας είναι το πρώτο αυτό βιβλίο σου, Ηλία και, σε παρακαλώ, συνέχισε αυτή την ωραία εργασία σου, με μεγάλη επιτυχία σ' αυτό και στα άλλα που, πολύ γρήγορα, εύχομαι να έρθουν!

Μια φίλη, που ξαναβρήκε τις αμοργιανές ρίζες της.

Τρίτη, 27-09-2011

Ένα ταξίδι κι αυτό: το ξεκαθάρισμα στην υπόγεια αποθήκη του σπιτιού μου!

Ένα μεγάαααλο ταξίδι στο παρελθόν. Αναμνήσεις πολλές, εργασίες, σημειώσεις από καθηγητές στο Paris X- Nanterre ή του Μεσιέ Claval για την Αρχιτεκτονική κήπων στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales. Ντοσιέ από Σεμινάρια, Συνέδρια, ανάμεσα σε πολλά άλλα... Κι ανάμεσα σ' αυτά, ένα σημειωματάκι του μπαμπά, δεν ξέρω καν από πότε -πάντως τουλάχιστον 16 χρόνια πριν, αφού έφυγε το 1995- στην πίσω άσπρη σελίδα από ένα διαφημιστικό φυλλάδιο ενός Πρακτορείου Ταξιδίων.

Και, το σημείωμα, σκονισμένο, κιτρινισμένο, γδαρμένο και σκισμένο κάπου, έγραφε:

"Με τις καλύτερες ευχές μας,

καλή επιτυχία,

καλό ταξείδι,

υγεία, εργασία και ότι

άλο ποθής.

Πάντα θα είσαι στη

σκέψη μας.

Η μανούλα σου θα πάη

να ανάψει ένα καιράκι

υπέρ, υγείας, και ευτυχίας

Φιλάκια πολλά

ο πατέρας σου, η μανούλα σου

+ πάρε αυτά τα πισκοτάκια

για πρωϊνό."

Άχ! πατερούλη μου, πόσο με νοιαζόσουν! Σίγουρα κάπου θα ταξίδευα πάλι -ως συνήθως-, σίγουρα δεν θα 'χα τον καιρό να σας χαιρετήσω, γιατί και πριν και μετά ... μάλλον κάπου θα έλειπα, τόσο βιαστική πάντα κι ακριβοθώρητη σας ήμουν! ... ;

ΆΧ! ΠΑΤΕΡΟΎΛΗ ΜΟΥ, πόσο πολύ θα 'θελα να είχα ΤΟΤΕ συγκινηθεί όσο είμαι τώρα συγκινημένη απ' το γραμματάκι σου αυτό! Αλλά, τώρα λείπεις και ... πολύ μου λείπεις. Τότε, αν μπορούσα να είχα νιώσει αυτό το τωρινό συναίσθημα, θα έτρεχα να σε βρω, να σ' αγκαλιάσω, να σ' ευχαριστήσω, αναγνωρίζοντας το ενδιαφέρον και το νιάξιμό σας, εσένα και της μαμάς...

Έχουμε ανθρώπους δίπλα μας, είναι οι δικοί μας άνθρωποι στη ζωή και δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο ακριβοί μάς είναι, ... απλώς υπάρχουν. Αυτά τα "πισκοτάκια" του μπαμπά άραγε τα έφαγα τότε, απολαμβάνοντας ολόκληρη τη νοστιμιά τους, τη γεμάτη μ' αυτήν την μπαμπακουλίστικη τρυφεράδα;;;

... Ένα ταξίδι είναι κι αυτό, σαν όλα τ' άλλα, αλλά αρκετά οδυνηρό για να τ' αντέξω να το φέρω επιτυχώς εις πέρας. Θα καταφέρω να πετάξω την πραγματική σαβούρα που μάζευα τόσα χρόνια στην αποθήκη και να κρατήσω κάποια τέτοια διαμαντάκια, όπως αυτό του μπαμπά;

Ναι, αυτό ακριβώς το σημείωμα είναι που θα μου δίνει δύναμη, θα με βοηθά να συνεχίσω μέχρι τέλους!

ΟΝΕΙΡΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Σήμερα το πρωί ξύπνησα μ' ένα όνειρο, ζωντανό:

Ήμουν με τον Ηλία σε μια πόλη και σκύβαμε μαζί κι οι δυο πάνω από ένα παρτέρι που είχε φτιάξει αυτός και κοιτούσαμε τα φυτά που είχε φυτέψει. Ήταν ένα μικρό, ορθογώνιο παρτέρι, δίπλα στο αδιαμόρφωτο πεζοδρόμιο μιας πολυκατοικίας που κτιζόταν ... Τα φυτά ήταν 3-4 μικρά, αλλά πολύ όμορφα, ζωηρά και καταπράσινα: ίσως ήταν μια Αloe-Vera, (ο δικός μας "Αθάνατος";) και κάποια άλλα σαν κακτάκια κ.λπ. Δεν είχαν όμως λουλούδια.

Ξαφνικά, δεν ξέρω πως, -δεν θυμάμαι-, κάποιος ή κάτι έριξε χώμα σ' αυτό το παρτέρι κι έτσι τα φυτά σκεπάστηκαν... Φοβήθηκα ότι καταστράφηκαν και στεναχωρήθηκα, γιατί ήξερα πόσο τ' αγαπούσε αυτά τα φυτά ο Ηλίας και με πόση αγάπη μου τα έδειχνε και τα περιποιόταν. Γι αυτό, τον πήρα απ' το χέρι και τον οδήγησα σε άλλο μέρος, πάντα μεσα στην πόλη, μπροστά από μιας άλλη πολυκατοικίας το πεζοδρόμιο, που όμως αυτή τη φορά ήταν ήδη διαμορφωμένο και δεν είχα χώματα για να μας χαλάσουν τα φυτά...

Τα όνειρά μου, πρέπει αμέσως μόλις ξυπνήσω να τα πω σε κάποιον, ή να τα γράψω σ' ένα χαρτί, αλλιώς τα ξεχνώ. Κι είναι μάλιστα και ... έγχρωμα! Τα χρώματα έρχονται ολοζώντανα μπροστά στα μάτια μου, στη φαντασία μου, στο μυαλό μου: παίζει μεγάλο ρόλο αυτό στην μετέπειτα διήγησή μου. Στα όνειρά μου ζω πραγματικά μια άλλη, δεύτερη ζωή, σχεδόν παράλληλη: ταξιδεύω, ερωτεύομαι, αγωνιώ, απελπίζομαι, ξαναγυρνώ στα παιδικά μου χρόνια, -αλλά με την σημερινή μου εμπειρία ζωής-, θυμώνω, αλλά κι επίσης, βρίσκω τις λύσεις στα προβλήματα που είχα λίγο πριν πέσω για ύπνο. Γι αυτό και τα γράφω, επειδή ΤΑ ΌΝΕΙΡΆ ΜΟΥ ΕΊΝΑΙ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ του νου και της ψυχής μου!.