Ένα ταξίδι κι αυτό: το ξεκαθάρισμα στην υπόγεια αποθήκη του σπιτιού μου!

Ένα μεγάαααλο ταξίδι στο παρελθόν. Αναμνήσεις πολλές, εργασίες, σημειώσεις από καθηγητές στο Paris X- Nanterre ή του Μεσιέ Claval για την Αρχιτεκτονική κήπων στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales. Ντοσιέ από Σεμινάρια, Συνέδρια, ανάμεσα σε πολλά άλλα... Κι ανάμεσα σ' αυτά, ένα σημειωματάκι του μπαμπά, δεν ξέρω καν από πότε -πάντως τουλάχιστον 16 χρόνια πριν, αφού έφυγε το 1995- στην πίσω άσπρη σελίδα από ένα διαφημιστικό φυλλάδιο ενός Πρακτορείου Ταξιδίων.

Και, το σημείωμα, σκονισμένο, κιτρινισμένο, γδαρμένο και σκισμένο κάπου, έγραφε:

"Με τις καλύτερες ευχές μας,

καλή επιτυχία,

καλό ταξείδι,

υγεία, εργασία και ότι

άλο ποθής.

Πάντα θα είσαι στη

σκέψη μας.

Η μανούλα σου θα πάη

να ανάψει ένα καιράκι

υπέρ, υγείας, και ευτυχίας

Φιλάκια πολλά

ο πατέρας σου, η μανούλα σου

+ πάρε αυτά τα πισκοτάκια

για πρωϊνό."

Άχ! πατερούλη μου, πόσο με νοιαζόσουν! Σίγουρα κάπου θα ταξίδευα πάλι -ως συνήθως-, σίγουρα δεν θα 'χα τον καιρό να σας χαιρετήσω, γιατί και πριν και μετά ... μάλλον κάπου θα έλειπα, τόσο βιαστική πάντα κι ακριβοθώρητη σας ήμουν! ... ;

ΆΧ! ΠΑΤΕΡΟΎΛΗ ΜΟΥ, πόσο πολύ θα 'θελα να είχα ΤΟΤΕ συγκινηθεί όσο είμαι τώρα συγκινημένη απ' το γραμματάκι σου αυτό! Αλλά, τώρα λείπεις και ... πολύ μου λείπεις. Τότε, αν μπορούσα να είχα νιώσει αυτό το τωρινό συναίσθημα, θα έτρεχα να σε βρω, να σ' αγκαλιάσω, να σ' ευχαριστήσω, αναγνωρίζοντας το ενδιαφέρον και το νιάξιμό σας, εσένα και της μαμάς...

Έχουμε ανθρώπους δίπλα μας, είναι οι δικοί μας άνθρωποι στη ζωή και δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο ακριβοί μάς είναι, ... απλώς υπάρχουν. Αυτά τα "πισκοτάκια" του μπαμπά άραγε τα έφαγα τότε, απολαμβάνοντας ολόκληρη τη νοστιμιά τους, τη γεμάτη μ' αυτήν την μπαμπακουλίστικη τρυφεράδα;;;

... Ένα ταξίδι είναι κι αυτό, σαν όλα τ' άλλα, αλλά αρκετά οδυνηρό για να τ' αντέξω να το φέρω επιτυχώς εις πέρας. Θα καταφέρω να πετάξω την πραγματική σαβούρα που μάζευα τόσα χρόνια στην αποθήκη και να κρατήσω κάποια τέτοια διαμαντάκια, όπως αυτό του μπαμπά;

Ναι, αυτό ακριβώς το σημείωμα είναι που θα μου δίνει δύναμη, θα με βοηθά να συνεχίσω μέχρι τέλους!

ΟΝΕΙΡΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Σήμερα το πρωί ξύπνησα μ' ένα όνειρο, ζωντανό:

Ήμουν με τον Ηλία σε μια πόλη και σκύβαμε μαζί κι οι δυο πάνω από ένα παρτέρι που είχε φτιάξει αυτός και κοιτούσαμε τα φυτά που είχε φυτέψει. Ήταν ένα μικρό, ορθογώνιο παρτέρι, δίπλα στο αδιαμόρφωτο πεζοδρόμιο μιας πολυκατοικίας που κτιζόταν ... Τα φυτά ήταν 3-4 μικρά, αλλά πολύ όμορφα, ζωηρά και καταπράσινα: ίσως ήταν μια Αloe-Vera, (ο δικός μας "Αθάνατος";) και κάποια άλλα σαν κακτάκια κ.λπ. Δεν είχαν όμως λουλούδια.

Ξαφνικά, δεν ξέρω πως, -δεν θυμάμαι-, κάποιος ή κάτι έριξε χώμα σ' αυτό το παρτέρι κι έτσι τα φυτά σκεπάστηκαν... Φοβήθηκα ότι καταστράφηκαν και στεναχωρήθηκα, γιατί ήξερα πόσο τ' αγαπούσε αυτά τα φυτά ο Ηλίας και με πόση αγάπη μου τα έδειχνε και τα περιποιόταν. Γι αυτό, τον πήρα απ' το χέρι και τον οδήγησα σε άλλο μέρος, πάντα μεσα στην πόλη, μπροστά από μιας άλλη πολυκατοικίας το πεζοδρόμιο, που όμως αυτή τη φορά ήταν ήδη διαμορφωμένο και δεν είχα χώματα για να μας χαλάσουν τα φυτά...

Τα όνειρά μου, πρέπει αμέσως μόλις ξυπνήσω να τα πω σε κάποιον, ή να τα γράψω σ' ένα χαρτί, αλλιώς τα ξεχνώ. Κι είναι μάλιστα και ... έγχρωμα! Τα χρώματα έρχονται ολοζώντανα μπροστά στα μάτια μου, στη φαντασία μου, στο μυαλό μου: παίζει μεγάλο ρόλο αυτό στην μετέπειτα διήγησή μου. Στα όνειρά μου ζω πραγματικά μια άλλη, δεύτερη ζωή, σχεδόν παράλληλη: ταξιδεύω, ερωτεύομαι, αγωνιώ, απελπίζομαι, ξαναγυρνώ στα παιδικά μου χρόνια, -αλλά με την σημερινή μου εμπειρία ζωής-, θυμώνω, αλλά κι επίσης, βρίσκω τις λύσεις στα προβλήματα που είχα λίγο πριν πέσω για ύπνο. Γι αυτό και τα γράφω, επειδή ΤΑ ΌΝΕΙΡΆ ΜΟΥ ΕΊΝΑΙ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ του νου και της ψυχής μου!.